Όλο και πιο συχνά βλέπω στους αγώνες μια υπερπληθώρα μικρών παιδιών να εκτελούν τα προγράμματά τους (με ή χωρίς όργανα) μέσα σε μια ατμόσφαιρα που θυμίζει απλή συμμετοχή. Γόνατα, κουντεπιέ, τεχνική… όλα θυσιάζονται στον βωμό του …προγράμματος. Σκοπός δεν είναι πια η ποιότητα, αλλά να “βγει” το πρόγραμμα με κάθε τρόπο, αδιαφορώντας για την ουσία του αθλήματος: την καλλιτεχνία.
“Μα ξέρεις, δεν έχω μπαλέτο”, θα πει κάποια προπονήτρια όταν της τονίζω το πρόβλημα. “Δεν έχω χρόνο για να δώσω βάση στα τεντώματα”, θα πει κάποια άλλη. Μα τότε, γιατί κατεβάζεις την αθλήτρια στους αγώνες; Στην αγωνιστική γυμναστική δεν γίνονται τέτοιου είδους εκπτώσεις. Ακόμη και η πιο απλή άσκηση πρέπει να εκτελείται με τρόπο που να μη αλλοιώνεται η φιλοσοφία του αθλήματος.
Η βασική αρχή του κώδικα βαθμολογίας, που λέει ότι “ποτέ δεν θυσιάζουμε την αριστοτεχνική εκτέλεση μιας άσκησης απλά και μόνο για την εκτέλεσή της”, παραμελείται συστηματικά. Η ρυθμική δεν είναι απλώς το να κρατάς μια μπάλα ή μια κορδέλα και να κινείσαι ή να χορεύεις στο ταπί. Η ενόργανη δεν είναι απλώς το να εκτελέσεις μια άσκηση και να σταθείς όρθιος. Η ουσία βρίσκεται στη λεπτομέρεια, στην ποιότητα, στην τέχνη της κίνησης.
Κι όμως, βλέπουμε όλο και πιο συχνά ασκήσεις εκτελεσμένες βιαστικά, με προχειρότητα, χωρίς την απαιτούμενη προσοχή στη λεπτομέρεια. Τα γόνατα δεν τεντώνουν γιατί “δεν πειράζει”. Τα πέλματα δεν δουλεύονται γιατί “δεν είναι τόσο σημαντικό”. Η συνολική εικόνα αλλοιώνεται γιατί η έμφαση δίνεται μόνο στο να ολοκληρωθεί το πρόγραμμα, όχι στο πώς θα εκτελεστεί κάθε κίνηση. Δηλαδή μια “fast food γυμναστική”.
Και εδώ ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα:
Αν η προπόνηση στοχεύει μόνο στο να μη χαθούν βαθμοί, αν το μέλημα της προπονήτριας είναι απλά να “βγει το πρόγραμμα”, τότε το παιχνίδι είναι ήδη χαμένο. Γιατί η γυμναστική δεν είναι απλά ένα σύνολο από κανόνες. Είναι μια τέχνη, μια ιδέα που χτίζεται πάνω στην αισθητική, την ποιότητα και την ουσία. Όπως όταν γράφουμε με καλλιγραφικά γράμματα, δεν το κάνουμε για να εντυπωσιάσουμε αλλά γιατί αυτός είναι ο σωστός τρόπος να γράφεις, έτσι και στη γυμναστική δεν τεντώνουμε τα πόδια για να μη χάσουμε βαθμούς, τα τεντώνουμε ΔΙΟΤΙ ΕΤΣΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ.
Αν συνεχίσουμε να βλέπουμε τη γυμναστική σαν κάτι που απλώς “εκτελείται”, χωρίς ταυτότητα, τότε χάνεται το πραγματικό της νόημα. Και η ευθύνη γι’ αυτό δεν βαραίνει μόνο τους προπονητές ή τους κριτές, αλλά όλους όσοι αγαπούν το άθλημα.
Ίσως ήρθε η ώρα να αναρωτηθούμε: Θέλουμε απλώς συμμετοχή ή θέλουμε να ξαναβρούμε τη γυμναστική στην πραγματική της διάσταση;
Φωτογράφος χορού και γυμναστικής, με εμπειρία ως πρώην αθλητής και προπονητής. Μέσα από τις φωτογραφίες και τις σκέψεις μου, επιδιώκω να συνδέσω την τέχνη με τον αθλητισμό, αναδεικνύοντας τη δύναμη της ανθρώπινης προσπάθειας και εξέλιξης. Σας ευχαριστώ που επισκέπτεστε τον χώρο μου και ελπίζω να σας εμπνεύσει το περιεχόμενο που μοιράζομαι.
