Αλήθεια, ποιος είναι τελικά ο επαγγελματίας αθλητής;

Μια από τις διαστροφές της ελληνικής πραγματικότητας είναι ο διαχωρισμός του αθλητισμού σε ερασιτεχνικό και επαγγελματικό. Και αυτό, στηρίζεται στο κυρίαρχο εξωφρενικό επιχείρημα πως, ο επαγγελματίας αθλητής βιοπορίζεται μέσω του αθλήματος του από συμβόλαια, πριμ και μισθούς, ενώ ο ερασιτέχνης προπονείται απλά για την …ευχαρίστησή του και οπότε, οφείλει να μην “απαιτεί” χρήματα.

Τον διαχωρισμό αυτόν τον έχει ορίσει η σύγχρονη αθλητική αγορά, όπου μέσω των διαφημιστικών εταιριών κατατάσσει τα αθλήματα με βάση τη μάζα των οπαδών της (γηπεδική ή τηλεοπτική) όπου είναι και η κύρια πηγή εσόδων. Δηλαδή, για να χαρακτηριστεί επαγγελματίας ένας αθλητής, δεν έχει σημασία ο βαθμός της καθημερινής του προσπάθειας μέσα στο γυμναστήριο, αλλά ο αριθμός οπαδών που ακολουθούν το συγκεκριμένο άθλημα, και κατά πόσο αυτοί οι οπαδοί είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν να βλέπουν θέαμα. Δείτε καθημερινά τι προβάλλει και τι εννοεί ως «αθλητισμό» η ελληνική τηλεόραση στις σχετικές της εκπομπες, και θα καταλάβετε.

Τώρα από την άλλη, αν στην πλάτη των ερασιτεχνών αθλητών κάποιοι χτίζουν επαγγελματικές καριέρες είναι άλλη υπόθεση. Και ο χαρακτηρισμός «ερασιτέχνες», δεν είναι καθόλου αθώος ή τυχαίος. Η el.wiktionary μάλιστα, στην κακόσιμη έννοια τής λέξης, αναφέρει πως, «ερασιτέχνης είναι αυτός που δε διαθέτει επαγγελματισμό, οργανωτικότητα ή ειδικές γνώσεις, αλλά χαρακτηρίζεται από προχειρότητα κι ανευθυνότητα». Στο πνεύμα αυτό, το σύστημα διοίκησης του ελληνικού ερασιτεχνικού αθλητισμού όπως ορίζεται από τον αθλητικό νόμο, δεν έχει κανένα πρόβλημα οι ομοσπονδίες και τα σωματεία να διοικούνται από μέλη ανειδίκευτα, δίχως προαπαιτούμενα προσόντα, δίχως κατάρτιση στην αθλητική επιστήμη και το sport management.

Για την αποκατάσταση λοιπόν της πραγματικότητας:

Η έννοια του επαγγελματία αθλητή περικλείει ένα σύνολο χαρακτηριστικών, που έχουν σχέση με την συμπεριφορά του, ανεξάρτητα σε τι επίπεδο βρίσκεται. Ο επαγγελματίας αθλητής δεν μετριέται με βάση τον αριθμό πρωταθλημάτων που έχει κατακτήσει, τα πριμ του έχουν δοθεί και πόσοι χορηγοί τον χρηματοδοτούν. Ο αθλητής που ματώνει καθημερινά τα χέρια του στις προπονήσεις, δεν είναι λιγότερο επαγγελματίας από έναν ποδοσφαιριστή της Super League. Ακολουθεί συνειδητά τις ηθικές αρχές του, σέβεται τους αντιπάλους του δίχως να τους χαρακτηρίζει, προσπαθεί καθημερινά να γίνεται καλύτερος με βάση τις προσωπικές του αξίες, την εντιμότητα, την συνεργατικότητα, αλλά και την κατανόηση των ευθυνών του σε οποιοδήποτε περιβάλλον. Αντιμετωπίζει τους τραυματισμούς ως «φυσιολογικό» κομμάτι της προπόνησης δίχως να πτοείται, ισορροπεί τις συναισθηματικές μεταβολές της ζωής του προσπαθώντας να μην επηρεάζεται η προπόνησή του και αντίστοιχα αποτρέπει τις ατυχίες της προπόνησης να επηρεάσουν την ποιότητα της ζωής του. Ναι, είναι ο αθλητής που ίσως οι «οπαδοί» του να περιορίζεται σε μερικούς καλούς φίλους και την οικογένειά του, ίσως να μην παίρνει τους μισθούς των «επαγγελματιών», ίσως να μην του έχουν δώσει ποτέ πριμ, ίσως και να του χρωστούν και ίσως να βάζει και από την τσέπη του για να προπονείται, αλλά δεν πάει να είναι ο πιο συνειδητός ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑΣ σ΄ αυτό που κάνει και αγαπά.